Σημαντικές αλλαγές επήλθαν με το άρθρο 234 του πρόσφατου νόμου 4072/2012 (ΦΕΚ Α', 86/11-4-2012) στην πολυσυζητημένη διαδικασία του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (διαδικασία εξυγίανσης, πρώην διαδικασία συνδιαλλαγής). Ισως με τις αλλαγές αυτές διασωθεί το εν λόγω άρθρο 99 που μάλλον αρνητική κριτική έχει δεχτεί ως τώρα, λόγω της μεγάλης κατάχρησης που έχει γίνει από πλευράς οφειλετών, οι οποίοι, υπό το πρόσχημα της εξυγίανσης της επιχείρησής τους, ανέστελναν τις διώξεις και τα αναγκαστικά μέτρα εις βάρος τους απο τους δανειστές τους με σκοπούς που δεν συνάδουν προς εκείνον του νόμου, που ειναι η εξυγίανση και διάσωση της επιχείρησης αντί της πτώχευσής της.
Συγκεκριμένα, το άρθρο 99 αποκτά πλέον περιορισμένη χρονική διάρκεια για την υλοποίησή του: μόνον εντός δύο μηνών (με έναν ακόμη μήνα τυχόν παράτασης, κατόπιν αδείας του Δικαστηρίου) μπορεί η οφειλέτρια επιχείρηση να επιτύχει συμφωνία με τους πιστωτές της για να ρυθμίσει τις οφειλές της με σκοπό την εξυγίανση και συνέχιση της λειτουργίας της. Πράγμα που σημαίνει ότι η τυχόν χορηγηθείσα αναστολή των ατομικών μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης κατά της οφειλέτριας επιχείρησης από τους πιστωτές της (κοινώς το "ακαταδίωκτο" της επιχείρησης) θα έχει πια περιορισμένη χρονική διάρκεια 2 μηνών (ή 3 το πολύ), ώστε να αποτρέπονται οι τυχόν παρελκυστικές και εκτός του σκοπού του νόμου πρακτικές από τις προβληματικές επιχειρήσεις.
Άρα, για 2 μήνες μόνον (ή το πολύ 3 μήνες) μπορεί πια μια επιχείρηση να ελπίζει ότι μπορεί να καθυστερεί την επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης εναντίον της περιουσίας της καταθέτοντας αίτηση στο Δικαστήριο για την υπαγωγή της στο άρθρο 99 Πτωχευτικού Κώδικα.
Σημειώνεται, ότι σύμφωνα με τον ίδιο νόμο η παραπάνω 2μηνη προθεσμία, όπως και οι λοιπές νέες ρυθμίσεις σχετικά με την διαδικασία του άρθρου 99 εφαρμόζονται και στις ήδη εν εξελίξει διαδικασίες εξυγίανσης. Ωστόσο, το 2μηνο αυτό δεν συμπληρώνεται πριν περάσει 1 μήνας από την έναρξη ισχύος του νόμου 4072/2012 (11-4-2012), εκτός αν συμπληρώνεται νωρίτερα η αντίστοιχη 4μηνη προθεσμία που προβλεπόταν αρχικά.
Και πάλι, όμως, ακόμη και για τους 2 αυτούς (ή 3 το πολύ) μήνες ο νόμος (άρθρο 234 παράγραφος 6 του νόμου 4072/2012) ήρθε και πρόβλεψε, επ' ευκαιρία πρόσφατων περιπτώσεων απλήρωτων επί μήνες πολυάριθμων εργαζομένων (βλ. ALTER κλπ), ότι εξαιρούνται απο την αναστολή των διώξεων και της αναγκαστικής εκτέλεσης κατά της επιχείρησης όσο εκκρεμεί η υπαγωγή της στο άρθρο 99 οι απαιτήσεις εργαζομένων για μισθούς, εκτός αν το δικαστήριο αποφανθεί διαφορετικά για σπουδαιο λόγο και για ορισμένο χρόνο, τα οποία θα πρέπει να αναφέρονται ρητά στην σχετική απόφαση του δικαστηρίου. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι φαίνεται ότι έχουν πια προστασία από τυχόν καταχρήσεις του άρθρου 99 εκ μέρους της εργοδότριάς τους επιχείρησης, (εφόσον βέβαια ο δικαστής δεν κρίνει διαφορετικά ύστερα από σχετικό αίτημα της επιχείρησης ή άλλων δανειστών της μη εργαζομένων, που έχουν συμφέρον να μείνει αλώβητη η εταιρική περιουσία ή για άλλους λόγους...).
Μάλιστα, μία ακόμη δυνατότητα προς την κατεύθυνση αποφυγής κατάχρησης του άρθρου 99 είναι και η πρόβλεψη (μάλλον ευχή, όμως, με βάση την μέχρι σήμερα δικαστηριακή πρακτική), ότι η αίτηση για την υπαγωγή (ή μη) στο άρθρο 99 θα πρέπει να δικάζεται εντός διμήνου από την κατάθεσή της στο Δικαστήριο.
Ένα σημαντικό κίνητρο προς την επιχείρηση για την εκ μέρους της τήρηση της τυχόν συμφωνίας που τελικά κατορθώσει πράγματι να επιτύχει με τους πιστωτές της μετά την υπαγωγή της στο άρθρο 99 είναι και η ρητή πια αναστολή της ποινικής δίωξης του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής και εκείνου της μη καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, εφόσον πρόκειται για πράξεις που έχουν γίνει πριν την υποβολή της αίτησης για το άρθρο 99. Η αναστολή αυτή ισχύει για όσο χρόνο προβλέπεται να διαρκεί η εκπλήρωση των υποχρεώσεων της επιχείρησης (δηλαδή η εξόφληση των οφειλών της) με βαση την συμφωνία εξυγίανσης. Μαλιστα, ρητά προβλέπεται ότι σε περίπτωση πλήρους και εμπρόθεσμης εξόφλησης των εκπληρώσεων της επιχείρησης με βάση την συμφωνία, εξαλείφεται το αξιόποινο αυτό.
Και ερωτάμε: τί άλλαξε; Το 2μηνο τί εξυπηρετεί; Μπορεί μια επιχείρηση να "πάρει ανάσα" σε τόσο΄ σύντομη προθεσμία και να μπορέσει, μάλιστα, να πείσει και τους πιστωτές της (σημαντική πλειοψηφία τους) να διαγράψουν μέρος των χρεών τους και να συμφωνήσουν σε μακρόχρονη αποπληρωμή τους με περίοδο χάριτος κλπ.; Γιατί, κακά τα ψέματα και η αλήθεια μία: η μέχρι σήμερα εφαρμογή του άρθρου 99 μόνον αναστολή διώξεων και προσπάθεια της επιχείρησης να ανακάμψει και να αποφύγει την διάλυσή της με τις εκτελέσεις εναντίον της (κατασχέσεις, πλειστηριασμού κλπ) έχει να επιδείξει. Μήπως πρέπει να αλλάξει κάτι περισσότερο, για να σωθεί η επιχείρηση και μαζί της και οι εργαζόμενοι;...
